کاراته دو برخلاف بسیاری از رشتههای رزمی، از جمله کاراته…(مکتبهای مختلف) بیش از همه فرد را در تمام جنبههایش در نظر میگیرد: جسمی، فکری و روانی. “Do” که به عنوان “طریقت” ترجمه شده است، این تفاوت را ایجاد می کند. یادگیری تدریجی است و خشونت جایی ندارد.
کاراته یک ورزش تهاجمی نیست.
空手に先手なし
گیچین فوناکوشی
هدف در طریقت ربطی به شرکت در رقابت ندارد. بهترین بودن، کسب مدال، افتخارات و ناک اوت کردن با هدف اصلی فاصله زیادی دارد. تنها حریفی که با آن روبرو میشویم واقعاً بزرگ است و تعداد کمی موفق میشوند او را زمین بزنند: خودما چیزی بنام «نفس و منیت».

کاراته دو را می توان به تنهایی تمرین کرد اما به تنهایی امکان پیشرفت وجود ندارد. در نتیجه کاری گروهی است. حریف یا حریف های تمرینی ضروری است. روز به روز به لطف آنها خودمان را می سازیم و از آنجایی که کمی خودخواه هستیم، بسیار مراقب هستیم که به آنها صدمه وارد نکنیم تا حد امکان آنها را در مقابل خود ببینیم و تمرین کنیم. یادگیری تمرین با هم یعنی یادگیری زندگی با هم بدون توجه به نژاد یا اعتقادات.